Een razzia is een door de overheid opgezette grootschalige jacht op een groep mensen. De nazi's organiseren razzia's in alle bezette gebieden om Joden, Sinti en Roma en politieke tegenstanders, en later dwangarbeiders op te pakken en naar de kampen te brengen. Op de eerste twee grote razzia's op Joden in Amsterdam in februari 1941, volgt een proteststaking waarbij veel Amsterdammers het werk neerleggen. Dit wordt de Februaristaking genoemd. 

Wanneer de oproep voor een zogezegde 'tewerkstelling' mislukt, gaat de Sipo-SD over tot massa-acties, dikwijls 's nachts, waarbij honderden Joden gearresteerd worden. Een hele buurt wordt afgesloten, de Joden worden in elke straat, elk huis, elke verdieping opgespoord. Antwerpen wordt in het bijzonder geviseerd: drie grote razzia's (15-16 augustus, 28-29 augustus en 11-12 september 1942) worden uitgevoerd door nazi's bijgestaan door Vlaamse pronazi sympathisanten. De Antwerpse politie neemt aan drie razzia's deel. In Brussel kan de Sipo-SD enkel rekenen op de Duitse politie. Daarom kan ze maar één enkele razzia organiseren, in de nacht van 3 op 4 september 1942. In Noord-Frankrijk levert de Franse politie meer dan 500 Joden uit aan de kazerne Dossin. Antwerpen wordt ook nog geviseerd van 22 tot 25 augustus: de Joden worden door Félix Lauterborn in de val gelokt, geassisteerd door een tiental Vlaamse SS'ers.

Deze massieve arrestaties laten de teller van de deportatienaar Auschwitz-Birkenau oplopen tot meer dan 4.300 Joden. De arrestatie van kinderen, ouderlingen en zieken doen het ergste vermoeden: het gaat niet om tewerkstelling. Het geweld van de razzia's en het klimaat van onzekerheid drijven velen ertoe om onder te duiken.